Padel brengt nu ook de juridische bal aan het rollen (Crivits & Persyn)

Auteur: Magali Van Landegem (Crivits & Persyn)

Padel – ons allen intussen welbekend – is een racketsport die elementen uit onder meer tennis en squash combineert. Het wordt gespeeld op een rechthoekig terrein omringd door glazen wanden. Deze toegankelijke sport, die vandaag de vijfde meest populaire sport in Vlaanderen is, heeft zijn maatschappelijke relevantie inmiddels bewezen. Maar wat zijn de juridische spelregels errond? In dit artikel beantwoorden we twee prangende juridische vragen.

Is er een omgevingsvergunning nodig voor de aanleg van padelterreinen?

Ja, de Vlaamse Codex Ruimtelijke Ordening legt een vergunningsplicht op voor de aanleg van padelterreinen, de bijbehorende constructies (zoals de metalen kooi en de glazen wanden) en parking.

Wat met reeds bestaande vergunde – al dan niet omheinde – sport- en recreatieterreinen, zoals een tennis-, hockey- of golfterrein? Voor een herinrichting daarvan tot (een) padelterrein(en) kan onder bepaalde voorwaarden een vrijstelling van de vergunningsplicht gelden. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen een vrijstelling voor de herinrichting van indoor- en van outdoor-padelterreinen waarbij specifieke voorwaarden gelden. In beide gevallen mag de herinrichting niet gepaard gaan met het oprichten van nieuwe gebouwen. Belangrijk daarbij is dat een overkapping – zelfs als die maar voor één padelterrein bestemd is – wordt beschouwd als een gebouw. In dat geval geldt er geen vrijstelling en is wel een omgevingsvergunning vereist.

Om aanspraak te maken op zo’n vrijstelling mogen de handelingen niet strijdig zijn met de stedenbouwkundige verordeningen die gelden voor het perceel, met bijzondere plannen van aanleg, ruimtelijke uitvoeringsplannen of verkavelingen, of met uitdrukkelijke voorwaarden in de bestaande vergunningen.

Zijn er specifieke geluidsnormen van toepassing?

Recent hebben de geluidsproblematiek rond padelactiviteiten en het groeiende protest bij buurtbewoners ruime aandacht gekregen in de media. Toch heeft minister Demir, bevoegd voor Omgeving, meermaals bevestigd dat het een bewuste keuze is om op Vlaams niveau geen specifieke geluidsnormen op te leggen. De sportinfrastructuren waarvoor dit wel het geval is, hebben een grotere en/of ruimere milieu-impact dan padel, zo is de redenering daarbij. Het staat de lokale overheden vrij om op lokaal niveau geluidsnormen op te leggen, maar in weinig steden of gemeenten bestaan dergelijke voorschriften. Vermoedelijk willen de stads- en gemeentebesturen de populaire sport ondersteunen en leggen ze daarom bewust geen specifieke beperkende maatregelen op.

In het kader van een omgevingsvergunningsaanvraag voor de aanleg van padelterreinen onderzoekt de vergunningverlenende overheid in ieder geval of de padelterreinen in de omgeving passen. Indien nodig legt ze concrete voorwaarden op om eventuele hinder (op het vlak van geluid, mobiliteit, licht …) te beperken.

Het feit dat een padelterrein conform de regelgeving (met een omgevingsvergunning of via het vrijstellingsregime) wordt aangelegd, betekent niet dat misnoegde buren geen actie kunnen ondernemen. Als er sprake is van bovenmatige burenhinder, dit is de hinder die de grens van de normale ongemakken uit het nabuurschap overschrijdt, kunnen klagende buren overwegen een procedure op te starten bij de vrederechter. De vrederechter kan een schadevergoeding toekennen of bepaalde maatregelen opleggen om de hinder te beperken. Aangezien er nog maar enkele vonnissen geveld zijn in dit kader, is het vandaag moeilijk te beoordelen of en wanneer er in het kader van padelactiviteiten sprake is van bovenmatige burenhinder. De feitelijke omstandigheden spelen hierin alleszins een belangrijke rol, bijvoorbeeld de afstand tussen de woning van de buur en de club, maatregelen die de club al genomen heeft, de constructieve houding van partijen …

Bron: Crivits & Persyn